Σαπουνόφουσκες

Σπανίως έως ποτέ δεν σχολιάζω άρθρα του Πρετεντέρη, κυρίως γιατί θεωρώ χάσιμο χρόνο την ανάγνωσή τους: πριν καν αρχίσω ξέρω τι θα διαβάσω.

Ωστόσο, το παρακάτω άρθρο του μου έκανε μεγάλη εντύπωση, κυρίως για την αγωνία που υποκρύπτει. Ο Πρετεντέρης έβαλε ότι την τέχνη του για να μας «πείσει» για κάτι που κανένας λόγικός άνθρωπος δεν πιστεύει.

Αφήνω στην άκρη το θεατράλε του ύφους, άλλωστε ποτέ δεν θεώρησα τον αρθρογράφο καλό γραφία. Μένω στην ουσία, σε μία και μόνη φρασούλα, που είναι και το ζουμί σε όλο το κείμενο: «Την Κυριακή το “ακροαριστεροδεξιό τόξο” υπέστη άλλη μια ήττα».

Ας αφήσουμε στην άκρη την κλασική πλέον απόπειρα ενεργοποίησης -ξανά- της θεωρίας των δύο άκρων και ας μείνουμε στην πραγματικότητα: χωρίς τις ψήφους της «ακροαριστεράς», ο Μακρόν δεν θα εκλεγόταν πρόεδρος. Για την ακρίβεια, χωρίς το «ούτε ψήφος στη Λεπέν» του Μελανσόν και των ηγετών των άλλων κομμάτων της αριστεράς, είναι πολύ αμφίβολο αν το τελικό αποτέλεσμα θα ήταν 58-42 υπέρ του Μακρόν.

Φυσικά, ο Πρετεντέρης μπορεί να ισχυρίζεται ό,τι θέλει: άλλωστε απευθύνεται σε ένα κοινό το οποίο ΘΕΛΕΙ να πιστεύει αυτά τα πράγματα, ΘΕΛΕΙ να πιστεύει ότι ο Μακρόν αποτελεί έναν μεγάλο ηγέτη του μεσαίου χώρου και όχι τον τύπο που, αν δεν έσκαγε το Penelopegate, το 2017 θα ήταν τέταρτος, πίσω από τον Φιγιόν, τη Λεπέν και τον Μελανσόν.

Στην πραγματικότητα, ο Μακρόν δεν είναι τίποτα άλλο από τον τύπο που μάζεψε τα απομεινάρια των Ρεπουμπλικανών του Σαρκοζί και των Σοσιαλιστών (που το 2017 ασχολούνταν να αυτοκαταστρέφονται, αντί με τις εκλογές) και εξελέγη πρόεδρος δύο φορές επειδή η πλειοψηφία των Γάλλων δεν θέλει ακόμα ακροδεξιά πρόεδρο.

Καταλαβαίνω ότι η βασική αγωνία του Πρετεντέρη είναι να γίνουν οι απαραίτητοι παραλληλισμοί, του Μητσοτάκη με τον Μακρόν και της Λεπέν με τον ΣΥΡΙΖΑς, τουλάχιστον στα μυαλά των ανθρώπων που ασχολούνται ακόμα να τον διαβάζουν. Απορώ, μάλιστα, πώς δεν το έγραψε πιο ξεκάθαρα.

Ωστόσο, το λάθος του είναι ότι για άλλη μια φορά, πέραν από τα λογικά άλματα που κάνει, μπερδεύει πράγματα ανόμοια μεταξύ τους: π.χ., το εκλογικό σύστημα στη Γαλλία δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το ελληνικό. Επίσης, ξεχνά ότι ο ίδιος ο Μακρόν παραδέχθηκε ότι η Λεπέν αξιοποίησε τα λάθη του για να κάνει «ντέρμπι» το ματσάκι.

Όμως, αυτό που ξεχνάει κυρίως είναι ότι οι γαλλικές εκλογές έδειξαν ότι η ακροδεξιά στη Γαλλία έχει ισχυρό έρεισμα το οποίο, χρόνο με το χρόνο ενισχύει: από το 18% του μπαμπά Λεπέν το 2002, φθάσαμε στο 42% της Μαρίν το 2022. Ακόμα χειρότερα, στον α’ γύρο η ακροδεξιά πήρε σχεδόν 35% και η Λεπέν απείχε από τον Μακρόν μόλις πεντε μονάδες.

Αυτό δεν ήλθε από μόνο του: η αποσάθρωση των παραδοσιακών κομμάτων στη Γαλλία, η αδυναμία του Μακρόν να κινηθεί πέρα και πάνω από τις νεοφιλελεύθερες πρακτικές που βρίσκονται στον πυρήνα της πολιτικής του και η «ριζοσπαστικοποίηση» μεγάλου μέρους των Γάλλων, αργά ή γρήγορα οδηγούν σε αυτά τα αποτελέσματα.

Για να το πω απλά: χωρίς την αριστερά -η οποία για άλλη μια φορά «έκλεισε τη μύτη» και ψήφισε τείχος κατά της ακροδεξιάς- το κείμενο του Πρετεντέρη είναι μια σαπουνόφουσκα που κυριολεκτικά δεν αντέχει στην παραμικρή κριτική, καθώς τα επιχειρήματά του καταρρέουν μπροστά στην πραγματική πραγματικότητα.

Ξαναλέω, καταλαβαίνω τον σκοπό του άρθρου. Είναι δύσκολα τα πράγματα και -αφού δεν μπορούμε να προβάλλουμε πολιτική- ας δημιουργήσουμε εχθρούς. Απλώς, είναι πολύ αστείο να βλέπει κανείς τέτοια κείμενα, ιδίως σε μια στιγμή που ο «κουμπαρος» της ακροδεξιάς Λεπέν είναι μέλος της κυβέρνησης.

Here lies the Wisdom

Αν κάποιος μπορούσε να πάρει κάποια απόσταση από τα γεγονότα και να τα δει όσο πιο ψυχρά και κλινικά μπορεί, σίγουρα το νέο “παιχνιδάκι” του Ταγίπ που ακούει στο όνομα “τζαμί η Αγία Σοφία” θα φαινόταν πολύ λιγότερο σημαντικό απ’ όσο η κυβέρνηση, οι διάφοροι Μπατριώτες και πολλοί βυζαντινοτέτοιοι θα ήθελαν να σας πείσουν ότι είναι. Οι Ρώσοι, που σε ορισμένα πράγματα είναι πιο κυνικοί, εξαρχής είπαν ότι η όλη φάση είναι “εσωτερικό ζήτημα” της Τουρκίας, βάζοντας τα πράγματα σε μια σχετικά ρεαλιστική προοπτική.

Στην πραγματικότητα, η απόφαση του Ερντογάν να μετατρέψει την Αγία Σοφία σε τζαμί εντάσσεται στο μεγαλύτερο πλάνο της Τουρκίας για παζάρια κάθε είδους και για μοχλεύσεις όπου μπορούν να κάνουν παιχνίδι. Το έχουμε δει πλειστάκις και πολλάκις και θα το βλέπουμε και στο μέλλον, όσο η Τουρκία θα αποτελεί έναν ισχυρό περιφερειακό παίκτη, τον οποίο οι ΗΠΑ, η Ε.Ε., η Ρωσία και όποιος άλλος θα τον έχει ανάγκη για να κάνει τις κινήσεις του στην περιοχή.

Ο Έρντι είναι προφανέστατα ένας μέγας παραδόπιστος, ο οποίος στα παλιά του τα παπούτσια αν η Αγία Σοφία είναι τζαμί, μουσείο, χριστιανικός ναός ή στριπ κλαμπ. Αυτό που τον ενδιαφέρει είναι αν η Αγία Σοφία μπορεί να αποτελέσει ένα ακόμα διαπραγματευτικό χαρτί σε κάποια μελλοντική συζήτηση, όπου ο Έρντι θα πει “αφερίμ, να ξαναγίνει η Αγία Σοφία μουσείο, αλλά, εφέντι, δώσε και σε μένα κάτι”.

Ακόμα και συμβολικά να το δει κανένας, πέραν μιας ακόμα σουβλιάς στο μάτι των Κεμαλιστών της Τουρκίας, η μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί έχει μικρή σημασία, υπό την έννοια ότι α) υπάρχει ήδη το Μπλε Τζαμί στην Κωνσταντινούπολη και β) οι σχέσεις του Έρντι με το Ισλάμ δεν είναι στα καλύτερά τους από τότε που έγινε η απόπειρα πραξικοπήματος εναντίον του από τις ΗΠΑ με τη βοήθεια (;) του Γκιουλέν, οπότε δεν έχει και πολλούς λόγους να ασχολείται με τους πιστούς μουσουλμάνους.

Για να το πω απλά, ο Ερντογάν έκανε την κίνηση με την Αγία Σοφία, προκειμένου να έχει άλλο ένα διαπραγματευτικό χαρτί στο τραπέζι όταν και αν αρχίσουν διαπραγματεύσεις για… κάτι από τα ουκ ολίγα που διεκδικεί και τίποτα περισσότερο, όσο κι αν η Αρβελέρ περιμένει τα ψηφιδωτά του ναού να δακρύσουν.

Φυσικά, ο οπορτουνισμός του Έρντι δεν απαλλάσσει την κυβέρνηση της Ελλάδας από μια ακόμα αμήχανη και ανεπαρκή αντίδραση. Αντιθέτως, θα έλεγα ότι για άλλη μια φορά, η Αθήνα πιάνεται απροετοίμαστη και αν αληθεύουν διάφορες ειδήσεις που έχουν δει το φως της δημοσιότητας -όπως, πχ, ότι ο Μίλτος ο Βαρβιτσιώτης θεωρούσε ότι ο Έρντι δεν θα κάνει την κίνηση (ναι, ΟΚ, Μίλτος Βαρβιτσιώτης, αλλά και πάλι)- και με κακή πληροφόρηση και εκτιμήσεις.

IMO η φάση με την Αγία Σοφία δείχνει ακριβώς αυτό που έλεγα και σε άλλο ποστ: ότι η κυβέρνηση δεν ξέρει ούτε τι θέλει ούτε πώς να το διεκδικήσει, σε αντίθεση με τον Έρντι, ο οποίος δεν διστάζει να προβεί σε κινήσεις που θεωρητικά του κάνουν κακό, αλλά πρακτικά του δίνουν περισσότερα όπλα για τις διεκδικήσεις του. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα, κι όχι το αν ένας μουεζίνης καλέσει τους πιστούς για προσευχή από κάποιο μιναρέ στην Αγία Σοφία.

Υδάτινες οπές

Πάει και αυτό…

Το νομοσχέδιο για τις διαδηλώσεις πέρασε πανηγυρικά από το Βουλή, συνοδευόμενο και από το σχετικό ξυλίκι απ’ έξω, για να μην χάνουν τη φόρμα τους τα ΜΑΤ, ο Χρυσοχοΐδης, με το γνωστό πλέον ύφος του περιέγραψε τα επεισόδια ως απόπειρα δολοφονίας των αστυνομικών (θυμίζω ότι το 2008 ή 2009 είχε περιγράψει την Αθήνα ως… Καμπούλ), οι δεξιοί το υπερασπίστηκαν με το δέον πάθος και επιχειρήματα τύπου “βλέπετε να γίνεται πουθενά αλλού αυτό με τις διαδηλώσεις;” (εχμ, παντού, είναι η απάντηση, άσε που είναι και λίγο άκομψο ως επιχείρημα σε μια περίοδο που βράζει ο κόσμος λόγω #BLM, αλλά δεν έχω και ιδιαίτερες απαιτήσεις…), το ΚΙΝΑΛ αποφάσισε για άλλη μια φορά να κάνει δημόσια απόπειρα αυτοκτονίας, ο ΣΥΡΙΖΑς, το ΚΚΕ και το ΜεΡΑ25 το έκραξαν δεόντως, αλλά άνευ ουσιαστικού αποτελέσματος και τώρα…

…Τώρα περιμένουμε να το δούμε να εφαρμόζεται, πχ στην πρώτη μεγάλη διαδήλωση του ΠΑΜΕ ή κάποιου ενεργού συνδικάτου. Διότι, ακόμα κι αν δεν εκπέσει στα δικαστήρια (και μένει να αποδειχθεί πόσο ισορροπεί μεταξύ συνταγματικότητας και αντισυνταγματικότητας), στην πράξη θεωρώ ότι θα αποδειχθεί ανεφάρμοστο, ιδίως αν υπάρξουν μεγάλες κινητοποιήσεις -κάτι όχι εκτός πραγματικότητας, αν κανείς δει πώς πάνε τα πράγματα.

Αν θέλετε τη γνώμη μου, το νομοσχέδιο αυτό ήρθε για δύο λόγους: α) για να ικανοποιήσει ακόμα μια εμμονή του Μητσοτάκη και β) για να αποτρέψει σχετικά μικρές διαδηλώσεις από το να πραγματοποιούνται κάθε τόσο. Α, ναι, και να δώσει στους μπάτσους άλλη μια επίφαση εξουσίας, πέραν του υπόρρητου “εσείς είστε το Κράτος” που με τη στάση του τους λέει σχεδόν καθημερινά ο Χρυσοχοΐδης, ο οποίος και ελπίζει ότι με αυτά και με εκείνα θα παγιώσει τη θέση του στην κυβέρνηση.

Στην ουσία, πρόκειται για ένα νομοθέτημα που -ακριβώς επειδή η φιλοσοφία του έρχεται, όπως πολύ ωραία το έθεσε ο Ζουράρις, από την εποχή της χωροφυλακής- θα έχει δυσκολίες εφαρμογής στο σήμερα, όπου η οργάνωση μιας διαδήλωσης μπορεί να γίνει μέσα σε χρόνο dt μέσω social media ή SMS, για όσους θυμούνται το 2008 και πώς τα πιτσιρίκια μαζεύονταν μετά τη δολοφονία Γρηγορόπουλου. Είναι ένας νόμος, από τους πολλούς που έχει φέρει και θα φέρει η κυβέρνηση Μητσοτάκη, που επιφανειακά θα ικανοποιεί το δεξιό (κάθε αποχρώσεως) ακροατήριό του, αλλά επί της ουσιάς θα μένει σχεδόν ανενεργός και απλώς ίσως αποτρέπει κάποιες μικρές διαδηλώσεις.

Και επειδή κάπου διάβασα ότι το νομοσχέδιο αυτό αποτελεί μια ακόμα κίνηση του Μητσοτάκη για να καταλάβει τους αρμούς της εξουσίας, θα ήθελα να πω ότι διαφωνώ οριζοντίως και καθέτως και διαγωνίως. Το νομοσχέδιο για τις διαδηλώσεις είναι μια υδάτινη οπή (τρύπα στο νερό), καθώς το προϋπάρχον νομοθετικό πλαίσιο μια χαρά μπορούσε να εμποδίσει τη διεξαγωγή τους, η αστυνομία μια χαρά έκανε προληπτικές προσαγωγές (και επί ΣΥΡΙΖΑς, έτσι…), μια χάρά έκανε προβοκάτσιες και μια χαρά μπορούσε να τυλίξει σε μια κόλλα χαρτί όποιον γούσταρε. Το ότι τώρα προστίθεται άλλο ένα στρώμα γραφειοκρατικού τύπου καταστολής δεν σημαίνει και πολλά πράγματα, κατά την άποψή μου.

Ναι, ο Μητσοτάκης επιθυμεί να έχει τον πλήρη έλεγχο του Κράτους. Το είχε επιχειρήσει και ως υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης, όταν προσπάθησε να στήσει ένα Δημόσιο, όπου όλα τα στελέχη του θα ήταν δικοί του ή τέλος πάντων δεξιοί, και όλοι είδαμε πόσο καλά δούλεψε αυτό. Το επιχειρεί και τώρα με το επιτελικό κράτος και το Μαξίμου-Οβάλ Γραφείο-Καγκελαρία-Ντάουνινγκ Στριτ και, χωρίς παρεξήγηση, τα αποτελέσματα είναι μάλλον κωμικά.

Βλέπετε, όλα αυτά θα είχαν νόημα, αν η Ελλάδα ήταν Βέλγιο και μπορούσε να λειτουργεί κανονικά ως χώρα για δύο χρόνια επί της ουσίας χωρίς κυβέρνηση. Εννοώ ότι για να πετύχει ένα τέτοιο σχέδιο θα πρέπει να έχεις από κάτω στημένη μια γραφειοκρατία και μια θεσμική δομή που να αισθάνεται κομμάτι του ζωτικό και μέγεθος υπολογίσιμο, κάτι που στην Ελλάδα -καλώς ή κακώς- δεν υφίσταται. Και φυσικά, θα πρέπει να έχεις και τους ανάλογους συνεργάτες που θα υλοποιήσουν αυτό το πλάνο και εσύ ο ίδιος να έχεις τον όγκο -πολιτικό και κοινωνικό- για να το επιβάλλεις.

Οπότε, προσωπικά, δεν θεωρώ ότι το εν λόγω νομοσχέδιο αλλάζει δραματικά το τοπίο. Ναι, είναι κακογραμμένο, ναι, δείχνει διάθεση αυταρχισμού, ναι, πουλάει νόμο και τάξη στους διάφορους “αρρώστους” που νόμιζαν ότι η Αθήνα είναι ένα κέντρο ανομίας, ναι, αλλάζει επί τα χείρω κάποια πράγματα, αλλά, μεταξύ μας, μπορεί να αποτελέσει και κίνητρο για ξεκουβάλημα από την αδιαφορία για κόσμο που μέχρι τώρα αντιμετώπιζει πιο παθητικά τα πράγματα. Και αν αυτό συμβεί -αν…-, τότε η τρύπα στο νερό θα γίνει ρουφήχτρα για όσους νομίζουν ότι οι εμμονές τους είναι έκφραση “κοινής λογικής”.

Γενέθλιες σκέψεις

Με τη ΝΔ να γιορτάζει τα πρώτα της γενέθλια ως κυβέρνηση, ας μιλήσουμε λίγο για την μεγαλύτερη πολιτική απάτη των τελευταίων χρόνων στην Ελλάδα, μεγαλύτερη και από το “λεφτά υπάρχουν” του ΓΑΠ, το “μαζί τα φάγαμε” του Πάγκαλου, το “σακσέκς στόρι” του Σαμαρά και το “όχι” του Τσίπρα.

Η αλήθεια είναι ότι χρειάστηκε πολύς κόπος και μεγάλη ξεφτίλα από πολλούς για να φθάσουμε σήμερα στα πρώτα γενέθλια της κυβέρνησης Μητσοτάκη, ωστόσο, μια πρώτη αποτίμηση του έργου της αξίζει τον κόπο, κυρίως για να μην μπορεί κάποιος να πει στη συνέχεια ότι δεν ήξερε.

Για πρακτικούς λόγους θα αριθμήσω τα ζητήματα του απολογισμού, ενώ για λόγους βαρεμάρας θα αποφύγω να βάζω λινκς -όποιος θέλει, μπορεί εύκολα με ένα γκούγκλισμα να βρει αν αυτά που αναφέρω είναι αλήθεια ή ψέμματα. Πάμε λοιπόν:

1. Ως πρωθυπουργός λίγων ημερών, ο Μητσοτάκης απέδωσε δημοσίως σε φόρουμ του ΟΗΕ, την τραγωδία στο Μάτι -όπου, σύμφωνα με τη ΝΔ, Τσίπρας και Δούρου άφησαν τον κοσμάκη να καεί- στην κλιματική αλλαγή. Έτσι απλά. Επίσης, έβαλε τον αρχηγό της ΕΛΑΣ όταν έγινε το Μάτι σε κρίσιμη θέση, προφανώς για τιμωρία.

2. Όσον αφορά την “προδοτική” συμφωνία των Πρεσπών, όπου ο ΣΥΡΙΖΑς ξεπούλησε τη Μακονία μας για τις συντάξεις, η κυβέρνηση Μητσοτάκη σε ένα τολούπ αντάξιο μιας Καταρίνα Βιτ (αχχχχχχχχ…) ξέχασε διά μίας ότι ήταν προδοτική και πλέον μοιάζει να ευχαριστεί το θεό που οι συριζαίοι ήταν τόσο μαλάκες που την υπέγραψαν και έφυγε ένα βάσανο από το κεφάλι της Ελλάδας. Αναδιαπραγμάτευση; Βέτο στην έναρξη των ενταξιακών συνομιλιών της Βόρειας Μακεδονίας με την Ε.Ε.; Καλά, είστε χαζοί; Μόνο οι μακονομάχοι έμειναν με τις ασπίδες στο χέρι…

3. Και μια και πιάσαμε τα εθνικά ζητήματα, ας δούμε λίγο το πώς η κυβέρνηση χειρίζεται τα ελληνοτουρκικά: από το τεράστιο φάουλ της δήλωσης Μητσοτάκη για “αμοιβαίες υποχωρήσεις” μετά τη συνάντηση με Ερντογάν στο Λονδίνο και τις αστυνομικού τύπου επιχειρήσεις στον Έβρο, από το μπάχαλο στη διαχείριση του προσφυγικού/μεταναστευτικού μέχρι την εξήγηση ότι… πήρε ο αέρας το τουρκικό πλωτό γεωτρύπανο και τα τσιμπούσια με Χαφτάρ στη Βάρη, όλα συγκλίνουν ότι η κυβέρνηση μάλλον ψάχνεται και δεν έχει ακόμα αποφασίσει τι θέλει να κάνει. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα σπρώξει το χέρι της ο Ερντογάν, ο οποίος έχει δείξει ότι είναι οπορτούνα από τις λίγες.

4. Περί θεσμών και αριστείας δεν έχω να πω πολλά, από την αλλαγή του νόμου για να τοποθετηθεί ο αρχηγός της ΕΥΠ, ως τον Διαματάρη, τον 80χρονο διοικητή νοσοκομείου, τις διαρκείς αποκαλύψεις για ανύπαρκτα πτυχία στελεχών της ευρύτερης κυβέρνησης, το μπάχαλο με την Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων, τις επιθέσεις κατά της Τουλουπάκη από μέλη της κυβέρνησης κλπ, κλπ, κλπ, η φάση είναι QED, όχι αστεία…

5. Και η οικονομία, κύριε; Α, μεταξύ μας, είναι ο μόνος τομέας στον οποίο η κυβέρνηση της ΝΔ εφαρμόζει το πρόγραμμά της. Όχι, βέβαια, τις ανοησίες για πολλές και καλοπληρωμένες δουλειές, αυτά ήταν μπούρδες για λαϊκή κατανάλωση, αλλά το πραγματικό πρόγραμμά της, που δεν είναι άλλο από την πλήρη ελαστικοποίηση της εργασίας, τη συρρίκνωση με κάθε τρόπο των μισθών, τη φαβοριτίστικη προσέγγιση στις φοροελαφρύνσεις, την μετονομασία του ξεπουλήματος δημόσιας περιουσίας σε “επενδυτικό σχέδιο” και πάει λέγοντας και κλαίγοντας.

Θα μου πεις, αναγνώστη μου, τα ίδια δεν έκανε και ο ΣΥΡΙΖΑς; Και θα σου πω, ναι, αλλά προσπαθούσε να κρατήσει και κάποια προσχήματα, ενώ η ΝΔ κινείται ξεκάθαρα στη λογική του ξεκοκκαλίσματος κάθε κομματιού της οικονομίας που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την εξόφληση γραμματίων, από την συρρίκνωση του κοινωνικού μερίσματος και την κατάργηση της 13ης σύνταξης -την οποία η ΝΔ είχε υπερψηφίσει στη Βουλή-, μέχρι την ένταξη περιουσιών ως ένα μύριο στη μείωση του ΕΝΦΙΑ και τα κόλπα με τον αναπτυξιακό νόμο.

6. Για τη ζήτημα της πανδημίας του κορωνοϊού και την απόκριση της κυβέρνησης, πέραν του ότι έκανε ό,τι κι ο Μακρόν (μέχρι και τη ρητορική του ξεπατίκωσε ο Μητσοτάκης) και πέραν του lockdown (που αποδείχθηκε σωστό), όλα τα άλλα θα αποτελούσαν αντικείμενο αυστηρής κριτικής σε σοβαρή χώρα: από τις μάσκες που Δ-Τ-Π ήταν απαραίτητες και Τ-Π-Σ άχρηστες, από τα τεστ που δεν χρειάζονταν, αλλά χρειάζονταν, από τις αναστολές συμβάσεων και τα βοηθήματα σε εργαζόμενους και επιχειρήσεις, από τα “σκοιλ ελικικου” και τη “λίστα Πέτσα”, μέχρι το “άνοιγμα” της χώρας και τα ζητήματα που αφορούν στον τουρισμό, δεν νομίζω ότι υπάρχει ζήτημα που να ανέκυψε λόγω της πανδημίας και να μην ανέδιδε αίσθηση κακοδιαχείρισης, βιασύνης, αλλωτρίων κινήτρων ή σκανδάλου. Αλλά, εντάξει, αφού οι δημοσκοπήσεις λένε ότι η κυβέρνηση τα πήγε καλά, έτσι θα είναι, σωστά;

Να σημειώσω, δε, εδώ ότι κατά το διάστημα της πανδημίας ο ΣΥΡΙΖΑς σχεδόν δεν έκανε αντιπολίτευση και ότι η κυβέρνηση έμοιαζε να έχει carte blanche στις κινήσεις και αποφάσεις της. Και, παρά ταύτα, συμπεριφέρθηκε ως τυπική δεξιά.

7. Δεν θα πω τίποτα για το θέμα των ΜΜΕ, άλλωστε η ευθύνη βαραίνει εν πολλοίς και τον ΣΥΡΙΖΑς. Αρκούμαι στο ότι μαθαίνω ότι ο Κιμ κλαίει που δεν ήξερε νωρίτερα.

8. Κλείνω με το θέμα της καταπολέμησης της “ανομίας” και της “παραβατικότητας”: εκεί η ΝΔ κάνει επίσης τα αναμενόμενα, αφήνοντας αμολυτή την αστυνομία να ξεβρακώνει διαδηλωτές και να δέρνει γνωστούς δεξιούληδες σκηνοθέτες. Συνδυάστε τα και με το νομοσχέδιο για τις διαδηλώσεις (θα περιμένω με πολύ ενδιαφέρον την εφαρμογή του σε διαδήλωση, π.χ., του ΠΑΜΕ…) και η εικόνα “strong arm of the law” που θέλει να περάσει γίνεται καταφανής. Ποια αποτελεσματικότητα; Το παν είναι ο τσαμπουκάς.

Υ.Γ.: για τη σκανδαλολογία, θα αρκεστώ σε μία μόνο φράση. Όπως διαπίστωσε και ο ΣΥΡΙΖΑς, με Καλογρίτσα δεν πας πολύ μακριά…

Εκλογές και πάλι: Οδηγός Επιβίωσης ή μάθε τι παίζει

Αρχικά σκεφτόμουν να κάνω ένα τιτανοτεράστιο ποστ με αναλυσάρες και εκτιμήσεις και όλα, αλλά ένεκα τενοντίτιδας θα περιοριστώ στα βασίκα, δηλαδή, τι ελπίζει και τι φοβάται το κάθε κόμμα, για να ξέρετε τι παίζει πριν πάτε στις κάλπες. Φύγαμε και… Valar Morgulis.

ΣΥΡΙΖΑς
Τι ελπίζει: Ήττα με μικρή διαφορά, από 3% και κάτω, ή στην καλύτερη νίκη έστω και με μία ψήφο, ώστε να εδραιώσει την πολιτική του κυριαρχία στην Ελλάδα.
Τι φοβάται: Σιωπηλό κύμα δυσαρέσκειας και απόρριψης το οποίο θα εκφραστεί στην κάλπη των ευρωεκλογών, δίνοντας μεγάλη διαφορά στη ΝΔ και πνίγοντας κάθε ελπίδα του για νίκη στις εθνικές εκλογές.
Τι επιδιώκει: Να φθείρει το προφίλ του Μητσοτάκη (εύκολο) και το πρόγραμμα της ΝΔ (επίσης, εύκολο) και να παρουσιαστεί ως η μόνη βιώσιμη λύση για τους πολλούς (πιο δύσκολο).
Πού στηρίζεται: Στην ηγετική φυσιογνωμία του Τσίπρα, σε παροχές και στην απίστευτα κακή προεκλογική εκστρατεία των αντιπάλων του.
Τα μειονεκτήματα: Η στροφή στην ΤΙΝΑ, αλλοπρόσαλλες πολιτικές από διάφορα υπουργεία, συνέχισε τη μνημονιακή πολιτική, παρουσίασε συμπτώματα καθεστωτισμού.
Τα πλεονεκτήματα: Έβγαλε τη χώρα από το πρόγραμμα, δίνει –λίγα, αλλά δίνει-, το προφίλ του είναι σαφώς πιο φιλικό προς τους πολλούς από αυτό της ΝΔ, στα δικαιωματικά τα πήγε πολύ καλά.

ΝΔ
Τι ελπίζει: Μια καθαρή νίκη με ποσοστό 30+% και μεγάλη διαφορά από τον ΣΥΡΙΖΑς που δημιουργεί προοπτική αυτοδυναμίας στις εθνικές εκλογές και φθείρει το ηγετικό προφίλ του Τσίπρα.
Τι φοβάται: Μικρή νίκη που θα δώσει ώθηση στους ΣΥΡΙΖΑς και θα θέσει υπό εσωτερική αμφισβήτηση τη στρατηγική του κόμματος και τον Κυριάκο.
Τι επιδιώκει: Νίκη με διαφορά από 5% και άνω για να μπορεί δικαίως να λέει ότι ο ΣΥΡΙΖΑς δεν έχει τη λαϊκή στήριξη.
Πού στηρίζεται: Κυρίως στην τεράστια απογοήτευση του κόσμου από τη μνημονιακή στροφή του ΣΥΡΙΖΑς.
Τα μειονεκτήματα: Πρόγραμμα άγρια αντιλαϊκό, αρχηγός κάτω του μετρίου, στελέχη που προκαλούν απέχθεια σε όποιον δεν είναι κάργα δεξιός, βουτιά στα fake news.
Τα πλεονεκτήματα: Έχει εξαιρετικά συσπειρωμένη βάση, απευθύνεται άνετα σε ακροκεντρώους, μπορεί να ρουφήξει ψήφους από ΚΙΝΑΛ, Ποτάμι και λοιπούς φιλελέ.

ΚΙΝΑΛ
Τι ελπίζει: Ποσοστό άνω του 6+% που πήρε στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του2015 και στη καλύτερη διψήφιο ποσοστό και τρίτη θέση.
Τι φοβάται: Κατάρρευση υπό την πίεση της πόλωσης και χαμηλό ποσοστό (κάτω από 5%) που ουσιαστικά το βγάζει στο περιθώριο.
Τι επιδιώκει: Αν πετύχει το 8+% των ευρωεκλογών του 2014 θα πρέπει να είναι πανευτυχείς όλοι.
Πού στηρίζεται: Όπως και η ΝΔ, στην απογοήτευση από τον ΣΥΡΙΖΑς.
Τα μειονεκτήματα: Λείπει το brand name του ΠΑΣΟΚ, η Γεννηματά δεν εμπνέει, πολλά βαρίδια από το κακό διάστημα 2010-2015, γερασμένη εκλογική βάση.
Τα πλεονεκτήματα: Το μόνο που μπορώ να δω είναι ότι αποτελεί εναλλακτική για απογοητευμένους με τον ΣΥΡΙΖΑς ψηφοφόρους που όμως δεν τους πάει να ψηφίσουν ΝΔ.

ΚΚΕ
Τι ελπίζει: Ενίσχυση των ποσοστών του, αλλά όχι τέτοια που θα το έφερνε στη δύσκολη θέση να πρέπει να πάρει κάποια μη αντιπολιτευτική θέση.
Τι φοβάται: Επανάληψη του Ιουνίου του 2012, όταν σε ένα μήνα έχασε σχεδόν τους μισούς ψηφοφόρους του υπέρ ΣΥΡΙΖΑς.
Τι επιδιώκει: Να δείξει με ποσοστά ότι αυτό είναι η γνήσια η ορθόδοξη αριστερά στη χώρα.
Πού στηρίζεται: Στο ότι είναι αμετακίνητο στις θέσεις του και στο ότι ο ΣΥΡΙΖΑς αποδείχθηκε η οπορτούνα που τον κατηγορούσαν.
Τα μειονεκτήματα: Στη Βουλή δεν υπερψήφισε σχεδόν κανένα θετικό μέτρο, στα δικαιωματικά είναι μεσαίωνας, η βάση του είναι κατά βάση γερασμένη.
Τα πλεονεκτήματα: Έχει θέσεις, οργάνωση και μπετοναρισμένη βάση.

ΑΝΕΛ
Τι ελπίζει: Εχμ, να δείξει ότι υπάρχει ακόμα.
Τι φοβάται: Να αποδειχθεί στην κάλπη ότι ΔΕΝ υπάρχει.
Τι επιδιώκει: Το 3%.
Πού στηρίζεται: Στις ικανότητες επιβίωσης του Καμμένου.
Τα μειονεκτήματα: Σχεδόν οι πάντες θεωρούν ότι δεν υπάρχει.
Τα πλεονεκτήματα: Ποτέ δεν ξέρεις…

Το Ποτάμι
Τι ελπίζει: Να επιβιώσει, βγάζοντας έστω και έναν ευρωβουλευτή, ώστε να δείξει ότι δεν έχει εξαϋλωθεί.
Τι φοβάται: Ότι έχει ήδη εξαϋλωθεί…
Τι επιδιώκει: Όπως και ο ΑΝΕΛ, ποσοστό άνω του 3%.
Πού στηρίζεται: Στην αηδία που πολύς κόσμος νοιώθει για ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑς.
Τα μειονεκτήματα: Πλέον δεν υπάρχει κανένας λόγος ύπαρξής του.
Τα πλεονεκτήματα: Έδειξε ότι μπορεί να έχει και θετική παρουσία με τη στάση του στη συμφωνία των Πρεσπών και ίσως καταφέρει να τραβήξει επαρκείς ψηφοφόρους που δεν έχουν πειστεί από το ΚΙΝΑΛ.

Ένωση Κεντρώων
Τι ελπίζει: Να υπάρχει στις 27 Μαΐου.
Τι φοβάται: Ότι δεν θα υπάρχει στις 27 Μαΐου.
Τι επιδιώκει: Να υπάρχει στις 27 Μαΐου.
Πού στηρίζεται: Σε παρανοϊκούς που πιστεύουν ακόμα στο Λεβέντη.
Τα μειονεκτήματα: Κάνουμε πλάκα, έτσι;…
Τα πλεονεκτήματα: Πολλοί ψηφοφόροι είναι επαρκώς ψημένοι για μια τέτοια ψήφο.

ΛΑΕ
Τι ελπίζει: Ωχπαναΐαμ. Ξέρωγω, να πάρει έστω ένα 3%.
Τι φοβάται: Δεν θα πάρει το 3% και θα εξαφανιστεί..
Τι επιδιώκει: Να καταφέρει να μπει στον χάρτη.
Πού στηρίζεται: Ειλικρινά, δεν ξέρω, μάλλον στην απογοήτευση από τη ΣΥΡΙΖοΤΙΝΑ.
Τα μειονεκτήματα: Παρότι αποτελείται από προβεβλημένα πρώην στελέχη του ΣΥΡΙΖΑς, δεν κατάφερε ποτέ ως τώρα να πείσει τους ψηφοφόρους.
Τα πλεονεκτήματα: Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.

ΑΝΤΑΡΣΥΑ
Τι ελπίζει: Ένα ποσοστό καλύτερο από αυτό του 2015.
Τι φοβάται: Μια από τα ίδια με πριν.
Τι επιδιώκει: Να πείσει ότι αποτελεί βιώσιμη λύση για αριστερούς ψηφοφόρους.
Πού στηρίζεται: Στην απογοήτευση από τον ΣΥΡΙΖΑς.

ΜεΡΑ25
Τι ελπίζει: Να καταφέρει να πετύχει το πολυπόθητο 3%.
Τι φοβάται: Να μην το πετύχει, αντιθέτως, να τα πάει χάλια.
Τι επιδιώκει: Να μπει με αξιώσεις στο πολιτικό σκηνικό της χώρας.
Πού στηρίζεται: Βαρουφάκης, Βαρουφάκης, Βαρουφάκης.
Τα μειονεκτήματα: Δυστυχώς δεν κατάφερε, παρά τον Γιάνη, να περάσει μήνυμα στον κόσμο.
Τα πλεονεκτήματα: Βαρουφάκης.

Χρυσή Αυγή
Όσοι την ψηφίσετε είστε ναζί. Ελπίζω να το καταλαβαίνετε και να εξαφανιστείτε από προσώπου γης.

Valar Dohaeris ή γιατί μου άρεσε το τέλος του Game of Thrones

 

ΕΧΕΙ ΣΠΟΪΛΕΡ, ΜΗ ΔΙΑΒΑΖΕΤΕ ΟΣΟΙ ΔΕΝ ΤΟ ΕΧΕΤΕ ΔΕΙ ΑΚΟΜΑ

Νομίζω ότι μια σκηνή κοντά στο τέλος του επίμαχου έκτου επεισοδίου του τελευταίου κύκλου του Game of Thrones συνοψίζει με τον καλύτερο τρόπο τους στόχους και τον ανατρεπτικό χαρακτήρα της σειράς: πέντε τύποι γύρω από ένα τραπέζι συζητούν για μπορντέλα και την αναγκαιότητα ή μη της ανοικοδόμησής τους.

Η σκηνή θα μπορούσε να έχει παρωδιακό –οριακά μοντιπαϊθονικό- χαρακτήρα, ωστόσο, περικλείει μέσα της το σαρδόνιο id και το ανατρεπτικό χιούμορ της σειράς και αυτό ίσως την κάνει την πιο σημαντική σκηνή του τέλους. Στο ίδιο τραπέζι που εξυφάνθηκαν οι μεγαλύτερες μηχανορραφίες της σειράς, που ελήφθησαν αποφάσεις που οδήγησαν σε χιλιάδες θανάτους, στο τραπέζι απ’ όπου πέρασαν σχεδόν όλες οι μεγάλες στιγμές της σειράς, πλέον οι άνθρωποι που κάθονται γύρω του μιλούν για συνηθισμένα, καθημερινά, βαρετά πράγματα.

Δεν ξέρω αν ο Μάρτιν προτίθεται να τελειώσει έτσι το Song of Ice and Fire, αν και υποψιάζομαι ότι αν ποτέ εκδώσει τα δύο τελευταία βιβλία, θα κάνει τεράστιες αλλαγές, αφού η σειρά τον ξεπέρασε. Αλλά αν δεχθούμε ότι οι δύο τελευταίοι κύκλοι του Game of Thrones στηρίζονται στα όσα ο συγγραφέας είπε στους παραγωγούς της σειράς για την εξέλιξη του έργου, νομίζω ότι το πνεύμα της δεν παρέκκλινε ούτε μοίρα από τον χαρακτήρα και την «ψυχή» του έργου. Αντιθέτως, σε μια σειρά γεμάτη ανατροπές, ο Μάρτιν φύλαξε τη μεγαλύτερη για το τέλος.

Σε μια σειρά γεμάτη από ίντριγκα, ήρωες, τερατώδεις κακούς, υπερφυσικά πλάσματα και μια απειλή πέρα από κάθε ανθρώπινη δύναμη κατανόησης, τι πιο φυσιολογικό το τέλος της να στείλει όλα αυτά στον κάδο των αχρήστων και να πει: Φτάνει. Basta. Όχι άλλους ηρωισμούς, όχι άλλους Βασιλιάδες-Πολέμαρχους, όχι άλλους δράκους, όχι άλλες απειλές πέρα από τον τάφο. Φτάνει. Ώρα για λίγο πραγματισμό και λίγη κανονικότητα. Ώρα για λίγο Κράτος, όπου δεν θα κυβερνά αυτός που έχει τον ισχυρότερο στρατό, τον μεγαλύτερο δράκο ή την πιο αποτελεσματική συνομωσία, αλλά οι… κανονικοί. Οι απλοί. Οι επιζήσαντες.

Ολόκληρος ο 8ος κύκλος αυτό λέει, με κάθε τρόπο. Ο Ήρωας αποδεικνύεται σε όλο και περισσότερες περιπτώσεις ανήμπορος να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και καταλήγει στο τέλος ένα κουρτσικό errand boy. H μέλλουσα βασίλισσα κάνει όνειρα επανάστασης που περιλαμβάνουν γενοκτονίες, με όπλα μαζικής καταστροφής και τελικά χάνεται στο άγνωστο μαζί με το «όπλο» της. Ο ασασίνος κάνει τη δουλειά που πρέπει, όπως πρέπει και εν συνεχεία την κάνει για το άγνωστο, αφού πλέον ο ρόλος του έχει τελειώσει. Η βασανισμένη δικαιώνεται για την υπομονή και επιμονή της. Και, στο τέλος, οι κανονικοί άνθρωποι, που πάντα βρίσκονταν στο προσκήνιο, αλλά και πάντα τους αγνοούσαμε για τους Ήρωες, αναλαμβάνουν το πραγματικά δύσκολο έργο να ανοικοδομήσουν, να συμμαζέψουν το μπάχαλο που οι κεντρικοί πρωταγωνιστές προκάλεσαν επί δέκα χρόνια.

Ο 8ος κύκλος είναι το Τέλος των Ηρώων και η Αρχή της Κανονικότητας. Οι παραγωγοί και ο Μάρτιν μας λένε, τέλος στις σφαγές, τέλος στις αιματοχυσίες, τέλος στις μαλακισμένες ίντριγκες, ώρα για μια γερή δόση κανονικότητας, η οποία, στο τέλος της ημέρας, ήταν το στοιχείο που έλειπε από τη σειρά.

Στο πλαίσιο αυτό, το Game of Thrones κράτησε τη μεγαλύτερη έκπληξη, τη μεγαλύτερη ανατροπή για το τέλος. Ήταν ένα κάλο τέλος; Ένα κακό τέλος; Ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Ήταν ένα δίκαιο τέλος και ο Μάρτιν, νομίζω, αυτό ήθελε να τονίσει από την αρχή. Όλα αρχίζουν με μια σειρά από αδικίες και όλα τελειώνουν δίκαια. Όσο κι αν είχαμε επενδύσει στον Τζον, τη Ντενέρις ή την Σέρσι, όλοι αυτοί ήταν υπεύθυνοι για το απερίγραπτο μπάχαλο που προκλήθηκε σε όλη τη διάρκεια των οκτώ κύκλων.

Θυμίζω ότι ο Τζον παραβιάζει με το καλημέρα όλους τους όρκους που δίνει ως μέλος της Night’s Watch και δεν έχει κερδίσει ούτε μία σημαντική μάχη, όσο ηρωισμό κι αν δείχνει. Η Ντενέρις διεκδικεί κληρονομικώ δικαιώματι τον Σιδηρού Θρόνο και δείχνει συχνά τάσεις ακραίας βίας. Η Σέρσι, πέραν των μαζικών δολοφονιών που έχει διαπράξει ή έχει προκαλέσει, είναι τόσο αλαζονική που, ακόμα κι όταν όλα γύρω της καίγονται, η ίδια πιστεύει ότι θα επιζήσει και θα νικήσει. Ο Τζέιμι αποδεικνύεται ανίκανος να συνειδητοποιήσει ότι η εποχή του και η δύναμή του έχουν παρέλθει.

Ποιοι μένουν για να ξεμπλέξουν το μπάχαλο; Τα ανθρωπάκια. Ο Τύριον, ο Ντάβος, ο Σαμ. Όλοι όσοι σε μια σειρά μεγαλείου και παραφροσύνης μεγαλείου απέπνεαν νότες στοιχειώδους λογικής και πραγματισμού. Οι επιζήσαντες. Όσοι πάλευαν από την αρχή να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα. Και πάνω απ’ όλους ο Μπραν, ο μεγαλύτερος επιζήσας απ’ όλους, ο άνθρωπος που σηκώνει όλο το βάρος της Ιστορίας της Γουέστερος, άρα και ο μόνος που μαθαίνει από αυτό για να μην επαναλάβει τα ίδια εγκληματικά λάθη των προκατόχων του.

Η λεπτή ειρωνεία και το αισιόδοξο μήνυμα που το τέλος του Game of Thrones στέλνει προφανώς δεν αρέσει και πολύ σε όσους το λάτρεψαν για τις τραγωδίες του. Όμως, κατ’ εμέ, αυτή ήταν και η μεγάλη ανατροπή του. Ο χειμώνας ήλθε, τον περάσαμε και η άνοιξη αρχίζει να αχνοφέγγει. Αντί για όπλα και πόλεμο και ίντριγκες, ήλθε η ώρα να μιλήσουμε για δάνεια και τη στελέχωση της «κυβέρνησης» και για μπορντέλα. Ώρα για κανονικότητα…

Σεβέρνα στρατηγική

Εν γνώσει μου ότι έχουν χυθεί τόνοι μελανιού –πραγματικού και ηλεκτρονικού- γύρω από τη Συμφωνία των Πρεσπών, θα ήθελα να πω μερικά πραγματάκια, καθώς προσωπικά θεωρώ ότι καλό θα είναι να μη βλέπουμε τη λύση στο Μακεδονικό αποκομμένη από μια γενικότερη στρατηγική που εδώ και κάμποσο καιρό ο ΣΥΡΙΖΑς μοιάζει να έχει θέσει σε εφαρμογή και που grosso modo θα μπορούσαμε να την περιγράψουμε ως «μεταμνημονιακή αντεπίθεση».

Μετά την κωλοτούμπα του Ιούλη του 2015 ο ΣΥΡΙΖΑς ήξερε ότι οι βραχυπρόθεσμες συμμαχίες που είχε συνάψει με ένα μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων θα κατέρρεαν υπό το βάρος της εφαρμογής του νέου μνημονίου. Επίσης, ήξερε ότι η αριστερή του πτέρυγα που είχε αποχωρήσει με το σχηματισμό της ΛΑΕ του αφαιρούσε και το τελευταίο φύλλο συκής αριστερότητας που θα μπορούσε να επικαλεστεί.

Η ανάγκη μιας νέας στρατηγικής ήταν απαραίτητη, αν ο ΣΥΡΙΖΑς δεν ήθελε να επιστρέψει σταδιακά στο 4-5% του παρελθόντος την επόμενη φορά που θα γίνονταν εκλογές. Οπότε, κατά την άποψή μου, ο ΣΥΡΙΖΑς χάραξε νέους στόχους οι οποίοι θα μπορούσαν να ανταποκριθούν καλύτερα στο νέο περιβάλλον. Να θυμίσω εδώ ότι οπορτουνιστής είναι αυτολεξεί εκείνος που αρπάζει τις ευκαιρίες για την προσωπική του ανέλιξη και επιτυχία.

Κατά τη γνώμη μου, ο ΣΥΡΙΖΑς επέλεξε να εφαρμόσει κανονικά και με το νόμο το μνημόνιο, με στόχο να τελειώσει από τον βραχνά της διαρκούς ασφυκτικής παρακολούθησης από διάφορους περίεργους που μονίμως έβρισκαν κι άλλη μια αδυναμία της οικονομίας, της διοίκησης ή όποιου άλλου τομέα έκριναν οι Θεσμοί ότι είχε ζουμί. Εν ολίγοις, εφάρμοσε το μνημόνιο για να τελειώνει με αυτό, αλλά και για να στείλει μήνυμα ότι είναι doer και ότι τέλος πάντων δεν είναι η δύναμη που θα οδηγήσει στον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, αλλά ένα κόμμα εξουσίας που μια χαρά κομπρεμιά μπορεί να κάνει με όλους εκείνους που τα παλιά χρόνια ήταν εχθροί του.

Σε δεύτερο επίπεδο, ωστόσο, η νέα στρατηγική προέβλεπε και ένα διαφορετικό στήσιμο για μετά το τέλος του μνημονίου και την πορεία προς τις εκλογές. Και η στρατηγική αυτή ήταν λίγο διαφορετική: πλέον ο ΣΥΡΙΖΑς θα παρουσιαζόταν ως μια προοδευτική δύναμη ουσιαστικής αλλαγής στον τόπο, με ρόλο στη διεθνή σκηνή, με δυναμική, η οποία θα μπορούσε να πάρει το ρόλο που το ΠΑΣΟΚ/ΔΗΣΥ/ΚΙΝΑΛ/γευσητηςεβδομάδας είχε αποποιηθεί όταν αποφάσισε να γίνει κολαούζο του Σαμαρά.

Στο πλαίσιο αυτό ο Τσίπρας άρχισε τα παιχνίδια-επαφές με Βαλκάνιους, με τους Μεσογειακούς, με Αίγυπτο ΚΑΙ Ισραήλ, ενώ στο εσωτερικό άρχισε να παίζει το παιχνίδι «δείτε τι ωραία που θα είναι τώρα που δεν έχουμε μνημόνιο», είτε μη κόβοντας τις συντάξεις, είτε περνώντας την αύξηση του κατώτατου μισθού, είτε εξαγγέλλοντας προσλήψεις στα δημόσια σχολεία, είτε κλείνοντας το μάτι για μειώσεις στον ΕΝΦΙΑ, είτε αφήνοντας να εννοηθεί ότι και το αφορολόγητο θα τη γλυτώσει. Με αυτόν κυβέρνηση, φυσικά.

Αν κάποιος δει τα πράγματα λίγο πιο συνολικά, προσθέσει σε αυτά διάφορα μπαχαρικά όπως συνταγματική αναθεώρηση, τη φάση με την Εκκλησία και τους παπάδες, τα διάφορα πανηγυράκια στις Περιφέρειες (εχμ, σόρι, συνέδρια για το νέο αναπτυξιακό μοντέλο, ΛΟΛ), ίσως συμφωνήσει ότι όλα αυτά σχηματίζουν μια εικόνα που καμία σχέση δεν έχει με τον ΣΥΡΙΖΑς του Γενάρη του 2015 που εύκολα κάποιος μπορούσε να το παρομοιάσει σε ευήκοα ώτα ως ορδή σταλινικών που έρχεται να μετατρέψει στη χώρα σε νέο Σοβιέτ.

Και, κάπου εκεί μπαίνει και η επίλυση του Μακεδονικού, που, προφανώς, σε μεγάλο βαθμό έρχεται από έξω (τόσα χρόνια το δούλευε ο Νίμιτς, σιγά μην περίμενε τον Κοτζιά και τον Ντιμιτρόφ να ψάξουν για λύσεις εκ του μηδενός…), αλλά χτυπά ακριβώς στο κέντρο του προαναφερθέντος σχεδίου με μπόνους την μετατροπή του Τσίπρα σε statesman διεθνούς βεληνεκούς, ο οποίος κόντρα σε θεούς και δαίμονες πετυχαίνει εκεί που κανένας προηγούμενος δεν τόλμησε.

Το Μακεδονικό ήταν στην πραγματικότητα ένα σχετικά χαμηλής έντασης πρόβλημα, ιδίως από τη στιγμή που το ΝΑΤΟ είχε «παγώσει» την ένταξη της ΠΓΔΜ και περίμενε μπας και βρεθεί λύση (έχοντας, φυσικά, σαφέστατο plan B, το οποίο ο Καμμένος είχε μέσες-άκρες περιγράψει από το Αμέρικα) και γενικώς δεν υπήρχε καμία ιδιαίτερη πρεμούρα για την επίλυσή του. Ωστόσο, από τη στιγμή που Τσίπρας και Ζάεφ φάνηκαν δεκτικοί στην ιδέα, κανείς δεν θα έλεγε και όχι.

Παρενθετικά, κατά την άποψή μου, η ιδέα ότι το Μακεδονικό χρησιμοποιήθηκε για να διασπάσει τη ΝΔ είναι τελείως λάθος, καθώς η ΝΔ (θεωρεί ότι) βρίσκεται ένα βήμα πριν από την κυβέρνηση, οπότε ποιος ασχολείται με αυτά όταν έχει τόσα ραντεβού με το ράφτη για τα υπουργικά κοστούμια. Έτσι, ο Μητσοτάκης βρήκε μια αστεία δικαιολογία –τη «μυστική διπλωματία», λες και η διπλωματία είναι ποτέ φανερή…- για να πει «όχι» στα γρήγορα και να θεωρεί ότι μπορεί να αντέξει το έξωθεν ξύλο. Δεν είναι τυχαίο ότι ο στόμας του εκστόμισε ακόμα και την ανοησία περί ανταλλαγής του Μακεδονικού με τις συντάξεις, δείγμα ότι είχε αποφασίσει να μετέλθει κάθε μέσου για να απορρίψει ένα σχέδιο που, αν ήταν κυβέρνηση, θα το είχε αποδεχθεί με τριπλό τολούπ ευτυχίας.

Αντιθέτως, το Μακεδονικό χρησιμοποιήθηκε (και έχει σωστά επισημανθεί) για να τελειώνει ο ΣΥΡΙΖΑς με τους γύρω-γύρω, είτε αυτοί είναι το Ποτάμι, είτε η τελευταία έκδοση του ΠΑΣΟΚ, είτε οι ΑΝΕΛ, οι οποίοι ηλιθιωδώς έπεσαν στην παγίδα της Συμφωνίας και τώρα φυσικά βαίνουν προς την εξαφάνιση. Στην ουσία, με τη Συμφωνία ο ΣΥΡΙΖΑς τελειώνει και τυπικά την άβολη συγκατοίκηση με Καμμένο και εξαϋλώνει τους άλλους φορείς της κεντροαριστεράς, με στόχο να απορροφήσει τους ψηφοφόρους τους.

Η κύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών έδωσε στον Τσίπρα το διεθνές κύρος που επιδίωξε να αποκτήσει (ήδη μετά το δημοψήφισμα ήταν ο Alpha Dog στην ελληνική πολιτική σκηνή), έφερε σε εξαιρετικά δύσκολη θέση τη ΝΔ η οποία έκανε τεράστια κωλοτούμπα με την πρόταση δυσπιστίας, άφησε τους υπόλοιπους σε θέση «τι-έγινε-ρε-παιδιά» και επιτρέπει στον ΣΥΡΙΖΑς να συνεχίσει μέχρι τις εκλογές την τακτική του «δείτε-τι-μπορώ-να-κάνω-τώρα-που-τελείωσα-με-τα-μνημόνια».

Σε αυτό, φυσικά, τον βοηθά και η αλλοπρόσαλλη τακτική της ΝΔ που, αντί να το παίξει ήρεμη δύναμη και να περιμένει τις εκλογές, επιχειρεί κάθε τόσο να αλλάξει την ατζέντα, συνήθως σπάζοντας τα μούτρα της, κυρίως λόγω ανικανότητας της ηγεσίας της, αλλά και της «λευκής απεργίας» των πιο κωλοπετσωμένων μέσα στο κόμμα να βάλουν skin in the game.

Στην πραγματικότητα, ΙΜΟ, με εξαίρεση το Μάτι, όπου φάνηκε ότι ο μηχανισμός είναι για τα μπάζα, η στρατηγική αυτή δουλεύει: ακόμα και οι εντελώς αναξιόπιστες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η μεν ΝΔ έχει ταβανιάσει, ο δε ΣΥΡΙΖΑς τσιμπάει ποσοστά εδώ κι εκεί. Όσο για το κόστος του Μακεδονικού, προσωπικά θεωρώ ότι θα είναι αμελητέο, όσο θα πλησιάζουμε στις εκλογές, καθώς ενδεχομένως ανακίνηση του θέματος θα προκαλεί πληγές στη ΝΔ (για όλους τους δεξιότερά της, η στάση της ήταν αμφιλεγόμενη…).

Το αν τελικά η στρατηγική λειτουργήσει θα φανεί στο τέλος, ωστόσο, προσωπικά τη θεωρώ αρκετά έξυπνη από κάποιον που παρουσιάζεται ως «πρόεδρος 15μελούς» και «καταληψίας».

Can ov Worms

Mπορεί ο Τσίπρας στο Υπουργικό Συμβούλιο να είπε διάφορες -διάφορης βαρύτητας- μπουρδίτσες, όμως με το γνωστό τσιπρικό του τρόπο (μισοβαριεστημένο, μισοσόβαρο) είπε και μια μεγάλη αλήθεια: ότι η ΝΔ με τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζεται το σκοπιανό/μακεδονικό δίνει χώρο και νομιμοποιεί διάφορα φασιστοειδή τα οποία υπό το πρόσχημα «Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ» (διαβάζεται με προφορά ούρουκ-χάι) έχουν ξαναβγεί στους δρόμους και ασχημονούν.

Είχα την ελπίδα ότι μετά τη μαφιόζικη εκτέλεση στα γραφεία των χρυσάβγουλων στο Νέο Ηράκλειο, το γενικότερο πογκρόμ που υφίστανται από αντιφασίστες και το άγχος για την εξέλιξη της δίκης τους, τα ναζίδια θα έμεναν κατά το δυνατόν φρόνιμα και λίιιιγο πιο μαζεμένα. Ωστόσο με το πρόσχημα των συλλαλητηρίων για το μακεδονικό ξαναπήραν τους δρόμους και -φοβάμαι- ξαναπαίρνουν τα πάνω τους.

Μάλιστα, επειδή είναι ούγκανα με μηδενικό ένστικτο αυτοσυντήρησης και μηδενική συνείδηση των πράξεών τους (μόνο η καύλα του «ξαναπήραμε τους δρόμους» τους φτάνει) θεωρώ ότι δεν απέχουμε πολύ από έναν νέο Φύσσα. Ο ξυλοδαρμός του ανθρωπάκου στη Θεσσαλονίκη θα έπρεπε λογικά να έχει βαρέσει κόκκινους συναγερμούς παντού, αλλά δεν το βλέπω και μη μου πείτε ότι έγιναν προσαγωγές ή συλλήψεις, γιατί θα σας πω ζήσε μάη μου…

Θεωρώ ότι η κυβέρνηση δεν έχει πάρει όσο σοβαρά θα έπρεπε την ιστορία αυτή και ότι η ΝΔ παίζει με τη φωτιά, δίνοντας πολύ χώρο σε φασίστες να κινούνται και να δρουν ανενόχλητοι και «νομιμοποιημένοι» από την έκφραση της «λαϊκής οργής» για το «ξεπούλημα» της «Μακεδονίας μας» (διαβάζεται με φωνή ορκ). Το κακό δεν αργεί να γίνει και, αν γίνει, τα πράγματα θα είναι πολύ δύσκολο να μαζευτούν. Μπορεί να γελάμε με τα μεγαλειώδη συλλαλητήρια των 200 -μαζί με τα αδέσποτα- ατόμων, αλλά ανάμεσά τους βρίσκονται και μουρλοί ναζί που δεν το έχουν σε τίποτα να απαντήσουν με φαλτσέτα σε κάποιο ειρωνικό σχόλιο περαστικού.

Το πράγμα έχει αρρωστήσει πολύ, το ντενεκεδάκι με τα σκουλίκια έχει ανοίξει και καλό θα ήταν να κλείσει όσο πιο γρήγορα γίνεται για το καλό όλων μας.

Καβαλώντας το κύμα και άλλες ιστορίες για σέρφερς

Νομίζω ότι ήταν ο μέγας πολιτικός αναλυτής Snake Plissken που είχε πει ότι πολλές μεγάλες πολιτικές καριέρες φτιάχτηκαν από μια συγκυρία και την ικανότητα ενός πολιτικού να την καβαλάει.

Η Θάτσερ κέρδισε δεύτερη τετραετία χάρη στα Φόλκλαντς, ο Μακρόν την έκανε γρήγορα από την κυβέρνηση Ολάντ και κατάφερε να γίνει πρόεδρος της Γαλλίας (με τη βοήθεια, φυσικά, και της πλήρους διαφθοράς της Δεξιάς και διάλυσης των Σοσιαλιστών), ο Ρήγκαν διέλυσε τον Κάρτερ εκμεταλλευόμενος την ομηρεία στην Τεχεράνη… τα παραδείγματα είναι και πολλά και δείχνουν πόσο μετράει να πιάνεις στον αέρα πότε έρχεται το κύμα, και να πηδάς επάνω του όσο ακόμα αυτό φουσκώνει.

Φυσικά. Υπάρχουν και αντιπαραδείγματα: ο Χούβερ, π.χ., στην κρίση του ’29 έπαθε Σόιμπλε και αύξησε τους φόρους για να ισοσκελίσει τον προϋπολογισμό, ανοίγοντας το δρόμο για το Νιου Ντιλ του Ρούσβελτ, παρότι ο ίδιος επιχείρησε στην αρχή να αυξήσει τις δημόσιες δαπάνες.

Με τα παραπάνω, θέλω να πω ότι είναι μεγάλη μαγκιά να οσμίζεσαι πού πάει το πράγμα και να μπορείς να αξιοποιείς τη συγκυρία στην πολιτική.

Στην Ελλάδα της κρίσης, το καλύτερο παράδειγμα ανθρώπου που καβάλησε το κύμα την κατάλληλη στιγμή είναι ο Τσίπρας ειδικά και ο ΣΥΡΙΖΑς γενικά. Σε αντίθεση με τους προκατόχους του, ο Τσίπρας δείχνει να αντιλαμβάνεται καλύτερα τη συγκυρία, να ξέρει πώς να την αξιοποιήσει και ταυτόχρονα, ακόμα κι όταν αυτή είναι αρνητική, να μπορεί να βγει αλώβητος (πάλι καλά που δεν πάθαμε και τίποτα…).

 

Δείτε τους προκατόχους του: ο ΓΑΠ του 46% εξανέμισε το πολιτικό του κεφάλαιο μέσα σε ενάμιση χρόνο (θυμίζω ότι είχε… παραιτηθεί από πρωθυπουργός τον Ιούνιο του 2011, από τηλεφώνου και στον Σαμαρά, αλλά το είχε δεχθεί) κι ο Σαμαράς, τον Νοέμβριο του 2011, αντί να πει, εκλογές εδώ και τώρα, έκαψε το πολιτικό μομέντουμ του με την συγκυβέρνηση Παπαδήμου.

(Παρένθεση: για όσους λεν ότι ο ΣΥΡΙΖΑς από το 2010 ετοιμάζεται για κυβέρνηση, να πω ότι
-Πρώτον, από τα τέλη του 2007 οι δημοσκοπήσεις του έδιναν 20άρια ξεγυρισμένα και χρειάστηκε ο Γρηγορόπουλος, τα επεισόδια και τα «δικαστήρια» στο Μέγκαμου, αλλά και η ίδια η Αλέκα με την περίφημη φράση «ο ΣΥΡΙΖΑς να σταματήσει να καλύπτει τους κουκουλοφόρους», για να ξαναπέσει στα γνωστά τριοτεσσάρια του

-Δεύτερον, μέχρι την κυβέρνηση Παπαδήμου, ο ΣΥΡΙΖΑς εισέπραττε ελάχιστα από τη δυσαρέσκεια για το ΠΑΣΟΚ και χρειάστηκε να αυτοχειριαστεί ολόκληρο το πολιτικό σύστημα για να πάρει τα πάνω του.
Κλείνει η παρένθεση)

Ο Τσίπρας καβάλησε λοιπόν τη συγκυρία το 2012 και από κει και πέρα όλα βαίνουν «κανονικά» για τον ίδιο και το κόμμα του:

-Αρχικά έκανε την περήφανη διαπραγμάτευση. Την πίστευε ο ίδιος ή όχι, λίγη σημασία έχει, το ουσιώδες είναι ότι την έκανε. Απέτυχε, διότι προφανώς δεν είχε στα χέρια του βιώσιμο εναλλακτικό σχέδιο, αλλά και διότι η εντολή που είχε λάβει ήταν «ευρώ πάση θυσία».

-Στη συνέχεια συμβιβάστηκε, αφού πρώτα υποχρέωσε και όλα τα υπόλοιπα κόμματα να συνυπογράψουν το συμβιβασμό, ενώ παράλληλα απέκτησε και ηγετική στόφα με το δημοψήφισμα.

-Μετά έφερε μνημόνιο, πήρε εκλογές, παρότι έχασε σχεδόν το ένα τρίτο του κομματικού/στελεχιακού δυναμικού και στη συνέχεια το εφάρμοσε. Χωρίς μα και μου και ισοδύναμα και θα τα βρούμε και όλα εκείνα που είχαν οδηγήσει ΠΑΣΟΚ και ΝΔ σε πλήρη απαξίωση στα μάτια των δανειστών.

(Νέα παρένθεση: ναι, παιδιά, αυτό είναι το μνημόνιο, με πετσοκομμένες συντάξεις, και μισθούς-φιλοδώρημα και πλειστηριασμούς και Υπερταμεία και κατασχέσεις και απ’ όλα, ΑΥΤΟ ζητούσαν από την αρχή οι δανειστές και αυτό ήταν που ούτε ο ΓΑΠ ούτε ο Σαμαράς ούτε καν ο Παπαδήμος δεν κατάφεραν να εφαρμόσουν. Ξανακλείνει η παρένθεση)

-Και τώρα ετοιμάζεται να τελειώσει με το μνημόνιο και να κηρύξει την επιστροφή της χώρας στην κανονικότητα, μέρος της οποίας είναι και το κλείσιμο διαφόρων θεμάτων όπως το σκοπιανό ή τα ελληνοτουρκικά (που δεν θα κλείσουν).

Προφανώς, όλα αυτά έχουν και θύματα και δράματα και τεράστιες απώλειες. Ωστόσο, ο ίδιος ο Τσίπρας και οι συν αυτώ λένε κάτι απλό: παλέψαμε, χάσαμε, συμβιβαστήκαμε, εφαρμόσαμε τη συμφωνία –και τίποτα παραπάνω, ε, Βαγγέλη, θυμάσαι το «χαράτσι» στα ακίνητα;- και τώρα τελειώνουμε και βλέπουμε τι θα κάνουμε στη συνέχεια.

Και απέναντι σε αυτό, τι κάνουν οι άλλοι σέρφερς; Τι κάνει ο φιλελεύθερος Κυριάκος; Μα, φυσικά, πλατσουρίζει στα θολά νερά του εθνικισμού, παρέα με Φράγκους, Άνθιμους και χρυσάβγουλα, τρομοκρατημένος μη τύχει και του φύγουν προς τα δεξιά όλοι όσοι με τόσο κόπο μάζεψαν ο Άδωνις κι ο Βορίδης και σφυράει κλέφτικα όταν του θυμίζουν ποιες ήταν οι θέσεις του κόμματός του για την ΠΓΔΜ και το όνομά της.

Κι αυτό, όταν δεν τρώει τα μούτρα του στη Βουλή ή δεν φωτογραφίζεται με κόσμο καθισμένο σε δεμάτια σανό (!) ή δεν χρησιμοποιεί σκίτσα του Αρκά για να επιχειρηματολογήσει στο Κοινοβούλιο ή απορεί γιατί γελάει ο κόσμος όταν δηλώνει «έξι μηνών πολιτικός κρατούμενος» ή μιλάει για εξωγήινους.

Ειδικά για το θέμα της ΠΓΔΜ ο Κυριάκος έχει καταφέρει να κάνει τον Θεοδωράκη να μοιάζει με statesman και να φέρει ακόμα και τον Μαραντζίδη σε απόγνωση, τον Μαραντζίδη που ήταν ικανός στις δημοσκοπήσεις του να κάνει τον Κυριάκο φαβορί για Όσκαρ, Νόμπελ και το γκραν πρι της Μόντσα, ξερωγώ.

Το εντυπωσιακό είναι ότι ο Κυριάκος έχει απέναντί του μια κυβέρνηση που κατά τεκμήριο απέτυχε, καθώς δεν υλοποίησε ούτε ένα από όσα ευαγγελιζόταν όταν ζητούσε την ψήφο του κόσμου και η οποία έχει καταφέρει να ξενερώσει την πλειοψηφία όσων την ψήφισαν αρχικά, αλλά και έχει περάσει και εφαρμόζει μέτρα και πολιτικές που ούτε στο όνειρό τους δεν πίστευαν οι δανειστές ότι θα δουν στην Ελλάδα. Κι όμως, με τη συγκυρία να του κλείνει το μάτι πονηρά, αυτός προτιμά να ρίχνει το σερφάκι του σε μικρά και άκακα κυματάκια, νομίζοντας ότι βρίσκεται σε πόιντ μπρέικ ξερωγώ.

Και τι έχει καταφέρει; Να σας πω τι έχει καταφέρει: έχει ταβανιάσει τη συσπείρωση της ΝΔ ενάμιση χρόνο πριν τις εκλογές, έχει υιοθετήσει ρητορική που δεν έχει καμία σχέση με το φιλελεύθερο προφίλ που καλλιεργούσε από το 2004, κάνει αντιπολίτευση τελείως οπορτουνιστική (άρα μικρής διάρκειας και χαμηλού impact) και κυρίως δεν έχει καταφέρει να πείσει μια πιο μετριοπαθή –αλλά κρίσιμη- μάζα ψηφοφόρων ότι δεν θα αποτελέσει ένα κακέκτυπο του Σαμαρά, που ο εξ απορρήτων του είχε πίτσι-πίτσι με χρυσάβγουλα.

Και τι στοίχημα βάζετε ότι με τη στάση που τηρεί για τα συλλαλητήρια για το Σκοπιανό θα καταφέρει να πείσει όλο το μετριοπαθές ψηφοφορικό σώμα να το βάλει στα πόδια; Στην ουσία, υποστηρίζοντας τις παραφροσύνες, όχι μόνο δεν θα εισπράξει, όχι μόνο δεν θα καταφέρει αυτό που ενδόμυχα επιδιώκει (τα συλλαλητήρια να γίνουν εφαλτήριο για διαμαρτυρίες συνολικά κατά της κυβέρνησης), αλλά θα ενισχύσει και τις φυγόκεντρες τάσεις εντός της ΝΔ είτε ενισχύοντας ακραίες φωνές που είναι πιο ορίτζιναλ ακροδεξιοί από τον ίδιο είτε προκαλώντας αποστροφή στα πιο ήπια κομμάτια του κόμματος που τον βλέπουν να σύρεται πίσω από Άνθιμους και Φράγκους.

Προσωπικά θεωρώ ότι δύσκολα θα υπάρξει λύση στο Σκοπιανό. Ωστόσο, ακόμα κι έτσι, ο Τσίπρας εμφανίζεται ως statesman που προσπαθεί για το καλύτερο, θέτοντας όρους και προϋποθέσεις, και ο Κυριάκος ως προσάρτημα των πιο ακραίων εκφάνσεων της δεξιάς στην Ελλάδα. Ναι, παίζει και να αποκόψει πιθανές αποχωρήσεις προς τα δεξιά του, ωστόσο, το κόστος θα είναι τεράστιο και, μαντέψτε, ο άλλος θα συνεχίσει να είναι καβάλα στο κύμα.

Άκου, βλάκα…

Ευρωπαϊκός πολιτισμός

Κάθε μέρα σε ακούω στα ραδιόφωνα και σε βλέπω στις τηλεοράσεις. Σε διαβάζω στις εφημερίδες και στο διαδίκτυο. Τα εμέσματά σου μολύνουν το τάιμ λάιν μου στο τουίτερ. Το μίασμα των απόψεών σου ενοχλεί τα αυτιά μου όταν βρίσκομαι έξω, στο καφέ, στο εστιατόριο, στην ουρά για να μπούμε στο σινεμά. Το ξέρω, είσαι μια ισχνή μειοψηφία. Όμως, κάνεις θόρυβο, ουρλιάζεις και χτυπιέσαι, κινδυνολογείς και φέρνεις την καταστροφή και, δυστυχώς, σε μια χώρα που έχει βιώνει μια από τις χειρότερες οικονομικές, πολιτικές, κοινωνικές και πολιτισμικές κρίσεις, η νύχια-στο-μαυροπίνακα φωνή σου και οι μολυσματικές απόψεις σου συχνά περνάν σε ανθρώπους τρελαμένους, που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να κατανοήσουν την πραγματικότητα.