Σπανίως έως ποτέ δεν σχολιάζω άρθρα του Πρετεντέρη, κυρίως γιατί θεωρώ χάσιμο χρόνο την ανάγνωσή τους: πριν καν αρχίσω ξέρω τι θα διαβάσω.
Ωστόσο, το παρακάτω άρθρο του μου έκανε μεγάλη εντύπωση, κυρίως για την αγωνία που υποκρύπτει. Ο Πρετεντέρης έβαλε ότι την τέχνη του για να μας «πείσει» για κάτι που κανένας λόγικός άνθρωπος δεν πιστεύει.
Αφήνω στην άκρη το θεατράλε του ύφους, άλλωστε ποτέ δεν θεώρησα τον αρθρογράφο καλό γραφία. Μένω στην ουσία, σε μία και μόνη φρασούλα, που είναι και το ζουμί σε όλο το κείμενο: «Την Κυριακή το “ακροαριστεροδεξιό τόξο” υπέστη άλλη μια ήττα».
Ας αφήσουμε στην άκρη την κλασική πλέον απόπειρα ενεργοποίησης -ξανά- της θεωρίας των δύο άκρων και ας μείνουμε στην πραγματικότητα: χωρίς τις ψήφους της «ακροαριστεράς», ο Μακρόν δεν θα εκλεγόταν πρόεδρος. Για την ακρίβεια, χωρίς το «ούτε ψήφος στη Λεπέν» του Μελανσόν και των ηγετών των άλλων κομμάτων της αριστεράς, είναι πολύ αμφίβολο αν το τελικό αποτέλεσμα θα ήταν 58-42 υπέρ του Μακρόν.
Φυσικά, ο Πρετεντέρης μπορεί να ισχυρίζεται ό,τι θέλει: άλλωστε απευθύνεται σε ένα κοινό το οποίο ΘΕΛΕΙ να πιστεύει αυτά τα πράγματα, ΘΕΛΕΙ να πιστεύει ότι ο Μακρόν αποτελεί έναν μεγάλο ηγέτη του μεσαίου χώρου και όχι τον τύπο που, αν δεν έσκαγε το Penelopegate, το 2017 θα ήταν τέταρτος, πίσω από τον Φιγιόν, τη Λεπέν και τον Μελανσόν.
Στην πραγματικότητα, ο Μακρόν δεν είναι τίποτα άλλο από τον τύπο που μάζεψε τα απομεινάρια των Ρεπουμπλικανών του Σαρκοζί και των Σοσιαλιστών (που το 2017 ασχολούνταν να αυτοκαταστρέφονται, αντί με τις εκλογές) και εξελέγη πρόεδρος δύο φορές επειδή η πλειοψηφία των Γάλλων δεν θέλει ακόμα ακροδεξιά πρόεδρο.
Καταλαβαίνω ότι η βασική αγωνία του Πρετεντέρη είναι να γίνουν οι απαραίτητοι παραλληλισμοί, του Μητσοτάκη με τον Μακρόν και της Λεπέν με τον ΣΥΡΙΖΑς, τουλάχιστον στα μυαλά των ανθρώπων που ασχολούνται ακόμα να τον διαβάζουν. Απορώ, μάλιστα, πώς δεν το έγραψε πιο ξεκάθαρα.
Ωστόσο, το λάθος του είναι ότι για άλλη μια φορά, πέραν από τα λογικά άλματα που κάνει, μπερδεύει πράγματα ανόμοια μεταξύ τους: π.χ., το εκλογικό σύστημα στη Γαλλία δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το ελληνικό. Επίσης, ξεχνά ότι ο ίδιος ο Μακρόν παραδέχθηκε ότι η Λεπέν αξιοποίησε τα λάθη του για να κάνει «ντέρμπι» το ματσάκι.
Όμως, αυτό που ξεχνάει κυρίως είναι ότι οι γαλλικές εκλογές έδειξαν ότι η ακροδεξιά στη Γαλλία έχει ισχυρό έρεισμα το οποίο, χρόνο με το χρόνο ενισχύει: από το 18% του μπαμπά Λεπέν το 2002, φθάσαμε στο 42% της Μαρίν το 2022. Ακόμα χειρότερα, στον α’ γύρο η ακροδεξιά πήρε σχεδόν 35% και η Λεπέν απείχε από τον Μακρόν μόλις πεντε μονάδες.
Αυτό δεν ήλθε από μόνο του: η αποσάθρωση των παραδοσιακών κομμάτων στη Γαλλία, η αδυναμία του Μακρόν να κινηθεί πέρα και πάνω από τις νεοφιλελεύθερες πρακτικές που βρίσκονται στον πυρήνα της πολιτικής του και η «ριζοσπαστικοποίηση» μεγάλου μέρους των Γάλλων, αργά ή γρήγορα οδηγούν σε αυτά τα αποτελέσματα.
Για να το πω απλά: χωρίς την αριστερά -η οποία για άλλη μια φορά «έκλεισε τη μύτη» και ψήφισε τείχος κατά της ακροδεξιάς- το κείμενο του Πρετεντέρη είναι μια σαπουνόφουσκα που κυριολεκτικά δεν αντέχει στην παραμικρή κριτική, καθώς τα επιχειρήματά του καταρρέουν μπροστά στην πραγματική πραγματικότητα.
Ξαναλέω, καταλαβαίνω τον σκοπό του άρθρου. Είναι δύσκολα τα πράγματα και -αφού δεν μπορούμε να προβάλλουμε πολιτική- ας δημιουργήσουμε εχθρούς. Απλώς, είναι πολύ αστείο να βλέπει κανείς τέτοια κείμενα, ιδίως σε μια στιγμή που ο «κουμπαρος» της ακροδεξιάς Λεπέν είναι μέλος της κυβέρνησης.
khlyst 