Αν κάτι μου έχει κάνει τρομερή εντύπωση, εδώ στη σπηλιά μου, περιτριγυρισμένος από τα κόκκαλα των ζώων και των άμυαλων ανθρώπων που τυχαίνει να πλησιάσουν περισσότερο απ’ όσο πρέπει, αυτό είναι το πόσο εύκολα γίνεται σε αυτή τη χώρα χαμός για το τίποτα. Σε σημείο, μάλιστα, να αισθάνομαι, πλέον, ότι υπάρχει οργανωμένο σχέδιο αποπροσανατολισμού του κόσμου, ώστε να δίνει περισσότερη σημασία σε ανύπαρκτα ζητήματα και όχι σε θέματα που πραγματικά τον καίνε.
Και, αναγνώστη μου, αν νομίζεις ότι έχω πάθει κρίση συνωμοσιολογίας, δες δύο πρόσφατα παραδείγματα. Το πρώτο αφορά στην ιστορία με την πρόταση των Γερμανώνε για δημοσιονομικό γκαουλάιτερ στην Ελλάδα. Έγινε της τρελλής το πανηγύρι και σχεδόν κανένας δεν είπε, έλα ρε παιδιά, αφού ήδη υπάρχει. Εκτός κι αν κανείς νομίζει ότι η Ελλάδα μπορεί να ασκεί αυτόνομη και περηφανή δημοσιονομική πολιτική, οπότε η ώρα του λιθίου είναι κοντά και σε μεγάλες δόσεις. Προσέξτε: ο προϋπολογισμός ελέγχεται και εγκρίνεται κατά την επεξεργασία του από την τρόικα. Επίσης, δικαίωμα δημοσιονομικού ελέγχου στην Ελλάδα -για τα πάντα όλα- έχουν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το ΔΝΤ. Επίσης επίσης, η τρόικα ελέγχει λεπτομερώς την εκτέλεση του συμφωνηθέντως προϋπολογισμού και ζητά τη λήψη μέτρων σε περίπτωση “αστοχιών”. Τέλος, την πορεία του προγράμματος ελέγχει σε τακτά χρονικά διαστήματα και το Eurogroup, το οποίο, άλλωστε, έχει αποφασιστικό ρόλο στην εκταμίευση των δόσεων από τα πακέτα στήριξης της ελληνικής οικονομίας. Αυτά τα λέω -και κατά πάσα πιθανότητα ξεχνώ και κάποιο άλλο στάδιο ελέγχου- για να αποδείξω ότι, πέραν του ότι η γερμανική πρόταση ήτονε μια μαλακία μπαρούφα για εσωτερική της κατανάλωση, απλώς δεν άξιζε τον κόπο να συζητηθεί όσο συζητήθηκε και να γίνει και “κόκκινη γραμμή” για την Ελλάδα: ήδη, ο έλεγχος είναι ασφυκτικός, κι αν δεν με πιστεύετε, δείτε τι λέει ο Λοβέρδος για τη φαρμακευτική δαπάνη. Α, να μην το ξεχάσω: προφανώς, εκ των προβλέψεώνε της δανειακής σύμβασης, η αποπληρωμή των δανείωνε που μας δίνουνε Ευρωζώνη και ΔΝΤ είναι σε υψηλότερη προταιρεότητα από τα υπόλοιπα έξοδα του Κράτους. Ήδη. Οπότε, προς τι ο πανικός;
Πάμε, τώρα, στο δεύτερο παράδειγμα, αυτό της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζώνε -κακοχρονονάχουν- μετά το “κούρεμα” του ελληνικού χρέους. Ήδη, οι πατριώτες ζώστηκαν τα φυσεκλίκια, λάδωσαν τους γκράδες και πήραν τα βουνά: “Κοινές Μετοχές ή Θάνατος”. Μάλιστα. Σιγά, θα σκίσετε κά’να καλτσό, ωρέ Βελουχιώτηδές μου… Τι σημαίνει ανακεφαλαιοποίηση με κοινές μετοχές; Σημαίνει -σύμφωνα με το νέο αντάρτικο- ότι οι τράπεζες θα περάσουν στα χέρια του Κράτους, δηλαδής, του κοσμάκη και τα λαμόγια που τις διοικούν σήμερα θα πάνε σπιτάκι τους, αφού πρώτα περιφερθούν πάνω σε κάρο, ώστε να μετατραπούν σε πτυελοδοχεία για τα έως τώρα πεπραγμένα τους. Καααααααλά. Προφανώς, δεν πρόκειται να γίνω απολογητής των τραπεζιτώνε, ωστόσο, αυτή η ιστορία είναι τόσο αστεία, που καταντά επικίνδυνη. Διότι, είτε με κοινές μετοχές, είτε με κοινές άνευ ψήφου, είτε με προνομιούχες, είτε με ομολογίες, είτε με δενξερωτιάλλο, η πραγματικότητα είναι απλή: οι τράπεζες θα παραμείνουν νεκροζώντανες για πολύ καιρό ακόμα. Από τη στιγμή που οι μέτοχοί τους δεν θέλουν να τις ανακεφαλαιοποιήσουν οι ίδιοι -κάτι που θα μπορούσαν να έχουν ήδη κάνει και οι τράπεζες να λειτουργούν κανονικά- όλα τα υπόλοιπα είναι νάχαμε-ναλέγαμε. Άσε που, και τώρα που δεν είναι στα χέρια του Κράτους, είδα πόσο ανεπηρέαστες από αυτό είναι. Εκτός κι αν θέλουμε να ξεχάσουμε τα σχεδόν 100 δισ. που έχουν ήδη λάβει ως ρευστό και εγγυήσεις, χώρια τα δενξερωπόσα φράγκα έχουν απορροφήσει από την ΕΚΤ. Στην ουσία, ήδη κρατικοποιημένες είναι, εξ ημισείας με την ΕΚΤ, και τα υπόλοιπα είναι αστειότητες.
Και τότε, ρε μαλάκα φίλε, γιατί ωρέ μέχρι κι ο Γιωργάκης βάνει ως “κόκκινη γραμμή” τις κοινές μετοχές; Μα, φυσικά, γιατί ακούγεται ωραίο: πώς λέγανε παλιότερα “Το ΠΑΣΟΚ ισχυρό, ο λαός στην εξουσία”; Έτσι, γεια σου. Ενώ, άμα έβγαινε και έλεγε, π.χ., πριν την ανακεφαλαιοποίηση, να δημοσιοποιηθεί η έκθεση της BlackRock για την κατάστασή τους, αναλυτικά για κάθε τράπεζα, εκεί ποιος θα τονε χειροκρόταγε; Άσε που, σου λέει, ορίστε, θα τεθούν οι τράπεζες υπό κρατικό έλεγχο και θα πάρει ο κοσμάκης δάνεια, ν’ ανασάνει. Ναι, αμέ, ουουουου: όταν το ταμείον είναι μείον -δείτε πόσο όμορφα κόλλησε η συγχώνεση της Alpha με τη Eurobank, ακριβώς εξ αιτίας αυτού του λόγου-, με το που θα γίνει η ανακεφαλαιοποίηση και θα δοθούν οι κοινές μετοχές, το χρήμα θα ρεύσει άφθονον. Από πού, ωρέ καϊνάρια θα βρεθεί το χρήμα; Από την “κλειστόν λόγω πένθους” διατραπεζική αγορά; Από τις εγγυήσεις του -χρεοκοπήσαμε, αλλά δεν το λέμε- Κράτους; Από την ΕΚΤ, η οποία ενδέχεται να δει τα ελληνικά ομόλογα που έχει στα χέρια της, ώστε να δίνει ρευστότητα στις τράπεζες, να κουρεύονται; Πείτε μου κι εμένα, μπας και βρω κά’να φράγκο. Ξαναλέω, για να μην παρεξηγηθώ: οι ελληνικές τράπεζες έχουν κάνει αντίστοιχα εγκλήματα με τις διεθνείς και οι διοικήσεις τους θά’ πρεπε να λογοδοτήσουν γι’ αυτά. Όμως, άλλο αυτό κι άλλο να μετατρέπουμε ένα ανύπαρκτο θέμα σε μείζον διακύβευμα για τη χώρα. Ας το πάρουμε απόφαση: οι τράπεζες θα συνεχίσουν εις το διηνεκές να χρειάζονται μηχανική υποστήριξη, μόνο και μόνο για να παραμένουν σε κώμα. Αν δε μας αρέσει αυτό, ας προτείνουμε κάτι άλλο, ξέρωγω, να περάσουμε σε ανταλλακτική οικονομία. Όσο, όμως, δεν εμφανίζεται μια σοβαρή εναλλακτική, όλα τα υπόλοιπα είναι λόγια. Και με τα λόγια, δυστυχώς, δε γάμησε χόρτασε κανείς…
khlyst 